Przed pięćdziesiątką zaczęła się u mnie menopauza i mój lekarz przepisał mi HTZ (hormonalną terapię zastępczą). Mimo iż menopauza pojawiła się u mnie dość wcześnie, nie zastanawiałam się nad jej długoterminowym wpływem na zdrowie. Dopiero dziesięć lat później mój lekarz zasugerował badanie densytometryczne, po tym jak upadłam i złamałam nadgarstek.

Rozpoznanie zmusiło mnie do przyjrzenia się mojemu życiu. Musiałam ustalić, co mogę łatwo zmienić, aby zachować zdrowie i uniknąć kolejnych złamań w przyszłości. To było szczególnie istotne, ponieważ martwiłam się, że, jeśli doznam złamania, nie będę mogła opiekować się moim chorym mężem.

Moja dieta jest teraz dużo lepsza, ponieważ codziennie jem 5 porcji warzyw i owoców. Nie oznacza to, że nigdy nie jem smakołyków. Po prostu nie robię tego tak często jak kiedyś.

Lekarz powiedział mi, że muszę być aktywna. Zamiast jechać do sklepu samochodem, idę tam lub jadę rowerem i wykonuję ćwiczenia ze strony kruchekosci.pl.

Najważniejsze jest to, że mój lekarz dostosował stosowane przeze mnie leki, aby wspomóc zdrowie moich kości. Być może to tylko moja wyobraźnia, ale mam wrażenie, że lek działa, więc ściśle przestrzegam programu leczenia.

Opiekowałam się rodzicami do momentu, kiedy odeszli i pamiętam, że mama powtarzała, że nie chce być dla mnie obciążeniem, ale była zbyt słaba, by poradzić sobie samodzielnie. Wtedy nie rozumiałam tego do końca. Teraz już rozumiem i nie chcę stawiać córki w podobnej sytuacji. Dlatego jestem zdeterminowana, by zachować niezależność i uniknąć złamań, abym mogła zadbać o siebie i mojego chorego męża. Dodatkowo, dzięki temu, że jestem aktywna, mogę lepiej wykorzystywać czas spędzany z wnukami.

Sądzę, że wczesne rozpoznanie było ważne. Drobne zmiany mają i będą miały ogromny wpływ na mój stan zdrowia w dłuższej perspektywie.